Het verkeer, een oorlogsfront. (Riccardo Coco)

’s Ochtends vroeg lekker naar school toe, Heerlijk! Het bed voelde toch zoveel beter dan deze koude ijzige wind in het gelaat. Moeizaam fietsend tegen de wind in en nog brak en moe van gister gaan wij inderdaad op weg naar onze eindbestemming. De onoplettendheid is af te lezen van het bezwete voorhoofd, ben immers zoals altijd weer net iets te laat. Snel alles ingepakt en haasten naar dan maar. Het begint te regenen, de gel druipt naar je ogen toe en je wordt een nog roekelozere weggebruiker. Alle verkeersregels die je hebt geleerd laat je buiten beschouwing in deze dodemansrit over de eenzame weg. De eenzame en nostalgische weg waarop je zo heerlijk kan wegdromen. Het kruispunt van euforie dat eerder een mijlpaal is in deze kruistocht , dan een kruis slag van wegen die al meerdere slachtoffers heeft geëist. Een auto van rechts nadert en ter nauwe nood schiet je ervoor langs. De bestuurder toetert nog eens flink en jij steekt brutaal je middelvinger op. Een moment van onoplettendheid noemen we dat, even de bestuurder de vinger geven en hem uitschelden. De bestuurders in het verkeer worden steeds asocialer. Mensen letten niet meer op de verkeersregels en het blauw die deze maniakken eigenlijk op de bon moet slingeren doen even hard mee. Het stoplicht springt op rood, wat naar zou je denken, niet voor meneer de politieagent die zijn zwaailichten even aandoet en met het pedaal op de bodem nog even flink doorscheurt. Laten we het eens over oudjes hebben op de weg, het reactievermogen van een vis en het zicht van een vleermuis zonder sonar. De traagheid en de verveling als we achter deze garde aan rijden, echt een slakkengang. Toch na zo’n halve eeuw in het bezit te zijn van dat knullige roze papiertje weten deze veteranen in het verkeer nog steeds hoe het in elkaar zit. Als er dan iemand op deze wegen nog een veilige manier van rijden hanteert dan zijn zij het wel. De jeugd daarentegen heeft alle kenmerken van een jonge soldaat, hij is snel en kan de vijand al van verre zien aankomen. Althans dat is wat wij onszelf doen geloven. Het metalen gevaarte wat op hem afdendert heeft blijkbaar in zijn dode hoek gezeten, want pas toen de klappen vielen en het rode straaltje bloed de kleur weer terugbracht in de doffe auto, pas toen werd de auto opgemerkt. Maar goed zoals altijd, wij zijn onoverwinnelijk. Ons vlees en onze botten zijn zo hard als staal. Die dag was de weg afgesloten om te rouwen om onze bijna verloren zoon. Hij had de strijd verloren en was glorieus ten onder gegaan aan het front en gebracht naar de ziekenboeg. Het verkeer zou een stuk veiliger moeten worden en de deelnemers een stuk bewusten over de gevaren, voordat weer een of andere lijpo met zijn hoofd de bumper van een auto kopt.

Fietsie foetsie

Hemelvaart, leuk. Een dag waarop sommige mensen lekker gaan dauwtrappen. Een beetje om 5 uur opstaan, omdat ze nog een beetje in het donker willen fietsen. Nou mij niet gezien hoor, ik was blij dat ik eindelijk eens kon uitslapen. Want hemelvaart is gelukkig een officiële feestdag, en dan hoeft er gelukkig geen krant bezorgt te worden! Elke morgen al om half 6 opstaan om die ondankbare mensen een krantje te bezorgen, daar wordt je ook wel moe van. En dan gaan ze ook nog klagen als je 2 minuten te laat bent! Wat een ondankbaar werk zeg. Maar ik bleef dus lekker uitslapen tot een uur of 1 voordat ik eindelijk wakker werd van die schreeuwende broertjes van me. Om gek van te worden. Dan zitten ze elkaar weer schreeuwend achterna omdat de een weer dit heeft gezegd of de ander weer heeft lopen slaan. Als ze dan eens zo slim zijn om dat buiten te doen, maar nee hoor. Ze zeggen dat intelligentie met de jaren komt, nou dat geloof ik hierbij graag. Maar goed, verder lekker de hele dag niks doen, een beetje gamen, want je moet natuurlijk wel aan de “luie gamende jongeren generatie” voldoen. En dan kan je ’s avonds eindelijk eens lekker uitgaan in Arnhem. Dus dan ga je lekker met je vrienden met de fiets naar Arnhem toe, maar eerst moet je nog even je fiets aan elkaar duck tapen, want mensen vinden het tegenwoordig leuk om andersmans spullen te slopen. Dus dan ga je naar Arnhem met een mooie net gerepareerde fiets, en het is algemeen bekend dat er in Arnhem veel gestolen wordt, dus controleer je wel 3 keer of je fiets wel op slot staat. Maar dat heeft niet altijd evenveel zin, want tegenwoordig wordt je fiets bij wijze van spreken gejat waar je naast staat! En dan mag je niet zeggen dat het altijd de buitenlanders zijn, maar toevallig wonen er daar heel veel van in Arnhem.
Maar dan ben je lekker helemaal uit je dak aan het gaan ergens in een discotheek waarvan je de volgende dag toch niet meer weet dat je er geweest bent, en dan merk je dat het al heel snel tijd wordt om naar huis te gaan. De kranten moeten immers ook weer bij iedereen in de bus liggen voor zeven uur. Dus loop je met z’n allen gezellig terug naar waar je de fietsen neer had gezet, kom je er tot je grote schrik achter dat je fiets er niet meer staat! In het begin wil je het niet geloven, maar na 15 minuten zoeken op de plek waar je hem neer had gezet begin je er eindelijk aan te geloven, je fiets is gejat, foetsie. Dat is geen pretje, want helemaal van Arnhem, naar duiven lopen duurt best lang. Gelukkig kan een van je vrienden je dan achterop nemen omdat hij niet zo ver bij je vandaan woont. Maar toch is het zonde, van die duck tape…

Harry Potter en de kinderboerderij van Dumpert (column Philip)

Het was donderdagavond en ik zat weer eens op www.dumpert.nl te kijken om de tijd te doden, wat tegenwoordig een dagelijks ritueel is geworden. Na een tijdje stuitte ik op een filmpje. Er wordt veel gezegd over de jeugd van tegenwoordig, maar dit sloeg alles. En nee, het was niet de jeugd die tekeer ging in dit filmpje, maar het was een oud mannetje, of zoals sommigen hem noemen: “Pedo Perkamentus”. Het begon met een interview met een of andere Russische man, die nietsvermoedend zijn verhaal stond te vertellen. Plotseling komt Pedo Perkamentus aanzetten en hij begint random dierengeluiden te krijsen. Van “Miauw” naar “Woef” en vervolgens opeens een héél spastisch geluid. Welk dier dat moest voorstellen was toen nog onbekend.

Ondertussen was ik ook druk aan het msn-en en meteen werd het linkje van mijn kant naar al mijn gesprekken gestuurd. Overal kwamen reacties van verbazing, er was zelfs iemand die ging helpen met het ontcijferen van het spastische geluid. Na het proberen van de meest vreemde geluiden, kwamen we uiteindelijk tot de conclusie dat Pedo Perkamentus een Frans varken nadeed. Na een aantal vreemde manoeuvres zijn we erachter gekomen dat je dit geluid het best na kan doen als je tegen de muur op de kop staat, je handen tussen je benen door steekt en terwijl je je neus dichtknijpt, “oui, oui, oui” roept. Geen aanrader om dit lang na elkaar te doen! Wat wel bijzonder knap is, is dat Pedo Perkamentes dit zónder al deze poespas voor elkaar heeft gekregen! Ik vraag me af hoelang hij hierop heeft moeten oefenen. Aan zijn creepy zilvergrijze baardje te zien, moet dit minstens tien jaar hebben geduurd!

Om maar bij de categorie ‘dieren’ te blijven, een heel ander filmpje. Dit keer niet over een Frans varken, maar over geiten. En nee, dit zijn niet zomaar geiten. Het zijn echte flauwvallende geiten! Jaag ze de stuipen op het lijf en ze verstijven van schrik. Als reactie hierop vallen ze als blokken beton neer op de grond. Na een paar seconden huppelen ze weer zo vrolijk als lammetjes door de wei, alsof er niets was gebeurd! Het verbaasde me nog dat Robijntje er niet naast huppelde!

Apart zijn deze filmpjes al goud waard, maar wat nou als het niet een random man is die deze flauwvallende geitjes laat schrikken, maar de dark side himself: Pedo Perkamentus! Met zijn spastische dierengeluidjes zorgt hij voor een heus slagveld op de kinderboerderij. Om het dan helemaal af te maken, als finishing touch, voeg je gewoon Harry Potter en Robijntje toe, die hand in hand door de wei huppelen!

'Ik ben sexieful'

‘Goede morgin’: zo begon mijn vader zijn brieven toen we maar een paar jaar in Nederland woonden. Geloof het of niet, maar die brieven heeft hij ook echt naar de Gemeente verstuurd! Tien jaar later moet ik nog steeds om de taalfouten van mijn ouders lachen.
Tijdens een vurig debat met hem over wie van ons de beste was, kwam hij met het argument: ‘Ik ben sexieful’. Het duurde een tijdje voordat ik het door had dat hij ‘succesvol’ bedoelde! Toen het kwartje viel, viel ik bijna van mijn stoel af van het lachen. Mijn vader is niet de enige in ons gezin, want mijn moeder bakt er ook wel wat van. Ik hoorde haar laatst bellen met de Belastingdienst over onze huurtoeslag. Zij merkte niet dat ze het woord ‘huurtoeslag’ verkeerd uitsprak en de hele tijd ‘hoertoeslag’ aan het zeggen was! Ook kan ik het niet laten om te glimlachen als mijn oom bij een stoplicht ‘tracceflight’ zegt. Hij heeft altijd de neiging om Engelse woorden door de Nederlandse zinnen te gooien. Maar dat woord heeft hij zowel in het Engels als in het Nederlands steeds fout!
Andersom lachen mijn ouders mij ook vaak uit. Ik heb een keer zelfs voor schut gestaan voor mijn hele familie in Irak. Toen ik daar voor het eerst was, had ik geen flauw idee wie ze allemaal waren. Mijn neven hadden mij verteld dat het oude vrouwtje bij de deur ook één van mijn tantes was: ik heb namelijk tien ooms en tantes. Vervolgens ben ik er heen gelopen en ik heb haar flink omhelst en gekust. Toen ik me omdraaide zag ik iedereen lachen: het oude vrouwtje bleek niet mijn tante, maar een oude zwerfster te zijn!
Ook met de Arabische taal kan ik soms grote blunders maken, daarom probeer ik ook altijd de telefoon te vermijden. Wij krijgen namelijk vaak telefoontjes uit Irak. Ik heb een keer de burgemeester van ons dorpje, Abo Hawas, aan de telefoon gehad. Ik heb hem toen begroet met de woorden ‘marhaba garity’. Dat bleek fout te zijn, want ik moest ‘marhaba gayi’ zeggen. Zonder dat ik het wist had ik tegen hem ‘hallo poepje’ gezegd in plaats van ‘hallo meneer’! Ik heb nu een trauma aan telefoontjes van Irak.
Iedereen maakt wel fouten in het leven en dat is helemaal niet erg, want van je fouten kan je leren. En lachen natuurlijk!

Generatie Adidas

Ken je dat beeld? Een hele groep 14-jarige kleuters voor de deuren van de school? Compleet met een Super-de-Boer-eigen-merk-energy-drank-van-40-cent in hun linkerhand, een Blackberry in hun rechterhand, een string die een halve meter boven hun broek uit steekt én, om het helemaal af te maken, een sigaret, bungelend in hun mondhoek. Al blèrend over ‘die kuthoer met die zwerverskleren’, inhaleren ze een keer diep om vervolgens de rook hoestend en proestend weer uit te stoten. Zoomen we dan nog een stukje verder in, dan komen we bij het allerbelangrijkste van de hele ‘generatie-Adidas-look’: ogen die nauwelijks meer zichtbaar zijn door de honderdduizend lagen mascara, foundation, zo’n dikke laag dat botox er niets bij is, en hun lippen helemaal volgesmeerd met een dikke laag lipgloss waar hun geblondeerde haar om de seconde in blijft hangen. Een typisch voorbeeld van de ‘generatie Adidas’.

Nog een voorbeeld: mijn zusje. Ze werd serieus echt pá-nisch toen ze de allernieuwste winkel in Arnhem zag: een echte Adidas winkel! Ze flikkerde bijna van haar fiets toen ze tegelijkertijd haar rem in wilde drukken én ook nog eens haar blik strak op de etalage bleef richten. Nadat ze was gestopt, smeet ze haar fiets met een klap tegen de muur en stormde struikelend de winkel binnen. In nog geen twee seconden lagen haar armen vol met kleren waar het bekende Adidasmerkje bij elk kledingstuk duidelijk naar voren sprong. Honderden andere springerige 14-jarige bevonden zich in deze zelfde situatie, hun armen vol met nog meer kledingstukken. Ik wachtte maar buiten…

Na eeuwen te hebben gewacht, kwam mijn zusje weer uit de winkel en konden we weer verder. In elke straat keek ik mijn ogen uit en ik verbaasde mij over de hoeveelheid Adidasjes, die topjes droegen, zo diep dat hun navels net niet te zien waren en ook nog eens superstrak zaten terwijl ze nou niet helemaal vetvrij waren, daarbij ook nog rokjes aanhadden, in een of andere fluorescerende kleur waardoor je ogen binnen 1 seconde werden verblindt, die een normaal persoon als haarband zou dragen én als laatste hakken aanhadden van 25 (!) centimeter hoog zodat ze als een aantal giraffes boven alle andere mensen uitstaken. Dit alles terwijl ze al wankelend aan de arm van hun vriendin hingen, die precies met hetzelfde probleem te maken hadden…
Zeg nou zelf, zo wil je er toch niet bijlopen? Dan ga ik nog liever naakt!

WC

Heb je ook wel eens dat gevoel wanneer je door een megawinkel loopt en ineens super nodig moet poepen? Het schijnt menig klant te overkomen. En dan is de vraag: wat doe je dan? Het is lekker gênant om te gaan zitten stinken op de wc. Maar ja, als er geen andere uitweg is en de nood hoog is, zal je wel moeten...

Op mijn werk is vaak de eer aan mij om de wc’s schoon te maken. Met gevaar voor eigen leven betreed ik elke week de wc’s met de welbekende plastic handschoentjes. Met m’n eend en borstel probeer ik de prestaties van de klanten weg te schrobben. Wie nog steeds de illusie heeft dat vrouwen niet poepen zou eens voordat ik begin met poetsen naar de dames wc moeten gaan. Een onaangename donkerbruine wereld gaat voor je open. Toch verbaast het mij ook iedere keer weer hoe groot de sporen van de dames zijn. Thuis moet ik dat soort dingen echt niet flikken hoor! Als er ook maar iets te zien is van mijn prestatie in de wc, moet ik het van mijn smetvrezende broer met mijn blote hand wegvegen. Vervolgens moet ik ook nog een preek van een half uur aanhoren over hoe vies het is voor een ander.

Afgelopen zaterdag moest ik heel nodig plassen op werk, dus ik liep naar de wc en deed de deur open. BAAM! Ik liep tegen een enorme muur van stank aan, de geur van akkerbemesting is niks vergeleken met de stank die ik rook. Het bleek dat het bejaardenhuis een leuk dagtripje had geregeld en wat ga je met een leuk dagtripje doen? Natuurlijk met zijn allen lekker shoppen bij de Intratuin en de Woondock! Volgens mij heeft de EHEC-bacterie zijn slag weten te slaan bij de komkommersaladeavond in het bejaardenhuis, want er waren duidelijk veel oudere vrouwen met darmklachten!

De mannen zijn echter nog steeds de recordhouders in het creëren van de meest vieze wc’s.

Ze vinden het te vies om de wc-bril omhoog te doen, dus laten ze hem lekker liggen. Vervolgens spetteren ze de bril lekker onder, want mannen zijn nou eenmaal niet zo goed in mikken, alhoewel ze dat wel vaak denken... En dan is er nog een ding wat het toppunt van goorheid is op de mannenwc: schaamhaar. Dat is bij mij echt de druppel die de wc doet overlopen. En je raadt al wel wie dat dus mag opruimen...

Het is blijkbaar dé nieuwste sport om de wcpoetsvrouw uit te dagen, want een briefje met het verzoek om het schoon te houden hangt er wel…

Didi Boerboom

Allerliefste pappie (Eline v. Velsen)

Aanstaande zondag is het weer zover; dan is het Vaderdag. Basisschoolkinderen (en juffen) zijn al druk bezig met het maken van fotolijstjes, andere knutselwerkjes en natuurlijk de beroemde ‘’allerliefste papa’’-gedichtjes. De kinderen doen ontzettend hun best om hun vaders te kunnen verassen, terwijl de vaders natuurlijk allang in de gaten hebben dat er om de drie jaar hetzelfde gedichtje weer voorbij komt. De oudere kinderen daarentegen denken dat ze het al veel beter doen, omdat zij echte cadeaus kopen. Ze geven bijvoorbeeld een geurtje of after shave. Alsof papa daar nog niet genoeg van heeft! Hoe ouder deze kinderen worden, hoe erger de cadeaus. Van geurtje tot fototoestel en verder naar de plasma tv. Hoe lang zal dit nog doorgaan? Wie is eigenlijk de geestelijke vader van Vaderdag? Door wie is bepaald dat kinderen cadeautjes moeten kopen? Kijk gewoon even in het handboek; Vaderdag voor dummies. Daar staat het uitgebreid uitgelegd.

Vroeger was het allemaal nog leuk en aardig. Het kleutertje dat nog maar net kon schrijven (met een boel hulp van de juf natuurlijk) schreef zelf een gedichtje voor zijn vader. Waarschijnlijk zat het vol spelfouten en was het een gedicht zonder enige rijm, maar het idee was leuk en goed bedoeld. Dit werd gegeven met een zelfgeknutseld fotolijstje met daarin een klein fotootje van het kind zelf. Daar kun je als vader toch blij mee zijn. Maar tegenwoordig gaat het echt te ver. Denk eens aan de jongeren die een maand moeten werken voor een cadeau, want o wee als je met wat goedkoops aan komt. De nieuwste iPhone of iPad 2 zou vast in de smaak vallen bij de jaloerse collega’s. Dat zou echt een cadeau zijn waarmee je als vader op je werk kunt komen maandagochtend. Iedereen zal zien dat jij toch echt de beste vader bent. Jij hebt immers het geweldigste (duurste) cadeau. Wat mij betreft is het één groot commercieel gebeuren. Waar gaat het heen met de hoop des vaderlands? Ik weet in elk geval al wat ik ga geven aan mijn vader aanstaande zondag. Ik beplak een oud fotolijstje met wat schattige fotootjes van vroeger en stop er een gedichtje in. Ik geef een zelfgeschreven gedicht, vol spelfouten en zeker weten zonder rijm.